Terug naar de tekentafel
Vorige week waren we ervan overtuigd dat we een beschimmeld huis zouden kopen.
Een paar dagen later hoorden we van de makelaar dat de verkoper het bod van een andere geïnteresseerde had geaccepteerd.
Dachten wij even dat we de enige gekken waren die op een beschimmeld huis gingen bieden. Dat was dus niet het geval.
Wéér een illusie armer.
Maar gelukkig hebben we wat achter de hand.
In het sprookjesachtige dorpje in de Corrèze waar ik eerder over schreef, woont een vriendin.
En die vriendin heeft een schuur die ze niet gebruikt.
We zouden die schuur van haar over kunnen kopen en die om kunnen bouwen tot woonhuis.
Ok, niet ‘we’, maar manlief zou die schuur om kunnen bouwen tot woonhuis.
(Dat klinkt alsof ik een lui mormel ben. Maar je moet het zo zien: er zijn in de wereld drie categoriën mensen: 1. vaklui, 2. klussers en 3. prutsers. Ik val duidelijk niet onder de eerste twee categoriën, dus ik kan de vakman beter zijn gang laten gaan.)
“Een schuur?”, zei mijn zus.
“Is dat wel groot genoeg?”
Ik begrijp de vraag. In Nederland past er in een schuur vaak niet meer dan een paar fietsen.
Een schuur op het Franse platteland (une grange) is meer een stal.
Ik ben de laatste tijd ook meer koeien dan fietsers tegengekomen hier.
En une grange is niet zomaar een stal, maar een gebouw met dikke natuurstenen muren.
Dit is de schuur in kwestie:
Leuk idee, zo’n gebouw ombouwen tot woonhuis.
Maar dat mag niet zomaar…
Als je denkt dat Nederland veel regels heeft, Frankrijk heeft er nog veel meer.
We moeten eerst bij de burgemeester van het dorp het verzoek indienen of het gebouw een woonbestemming kan krijgen.
De formulieren hebben we een paar weken geleden al opgehaald op het gemeentehuis. Die moeten we nu nog invullen.
We hebben wel ter illustratie zelf alvast een 3D-ontwerp gemaakt van hoe het huis er idealiter uit komt te zien.
Ok, niet ‘we’. Ik heb een 3D-illustratie gemaakt van ons ontwerp. (Ieder zo zijn kwaliteiten…)
Voor dit ontwerp hebben we de architectuur van de andere huizen in het dorp een beetje nagebootst.
We willen het huis namelijk een authentieke uitstraling geven. Met een leien dak.
En we hopen hiermee ook een wit voetje te halen bij de lokale autoriteiten.
Als we binnenkort weer in de Corrèze zijn leveren we de formulieren en de tekening in bij het gemeentehuis.
En dan moeten we wachten.
3 maanden, welteverstaan.
Het kan drie maanden duren voordat we een antwoord hebben.
Als dit antwoord positief is, kopen we de schuur over.
Maar we hebben ondertussen wel geleerd dat we niet op één paard moeten wedden.
Dus als we weer in de Corrèze zijn, stappen we in het prachtige Argentat-sur-Dordogne eens een paar makelaarskantoren binnen.
Als je wilt weten hoe dit verder gaat, kun je mij als auteur sponsoren door je abonnement op deze blog te upgraden naar een betaald abonnement. Dat kan door op onderstaande knop te klikken.
Als je überhaupt nog niet geabonneerd bent op mijn blog en je bent stiekem toch wel benieuwd naar hoe het verder gaat, dan kun je je gratis abonneren door op onderstaande knop te klikken. Dan wordt je elke donderdagavond op de hoogte gehouden van onze laatste emigratieperikelen.