“Life is like a box of chocolates”
“You’ll never know what you gonna get.” Dat is een goede beschrijving van onze week.
We dachten ons droomhuis gezien te hebben.
De dag erna hoorden we van de makelaar dat het huis reeds onder bod was.
Hij wenste ons vervolgens veel succes met onze verdere zoektocht.
Nou, die zoektocht gingen we de dagen erna aan.
Op zoek naar koophuizen in de regio van de rivier de Lot. Want daar zou ons toekomstige droomhuis liggen, toch?
Maar we hadden een verkeerde timing.
Op zaterdag en zondag zijn de makelaarskantoren namelijk dicht.
We hadden wel interessante en goedkope bouwvallen gezien op internet.
Maar het werkt in Frankrijk natuurlijk net wat anders dan in Nederland.
Op de Franse makelaarssites worden namelijk niet de exacte adressen van de koophuizen vermeld. Alleen de naam van de gemeente.
In een optimistische stemming dachten we dat als we naar de juiste gemeente zouden rijden, de boogde koophuizen vanzelf voor onze ogen op zouden doemen.
Helaas werkte dat niet.
En van de omgeving waren we bij nader inzien toch niet zo gecharmeerd.
Zondagmiddag zaten we er helemaal doorheen. We voelden ons niet senang.
Zouden we nog in de buurt overnachten en de dag erna verder kijken naar huizen, als de makelaarskantoren weer open waren?
Nee, we waren er even klaar mee.
Op zoek naar rust wilden we terug.
Terug naar huis.
Terug naar ons logeeradres in de Corrèze.
Toen we het dorpje van ons logeeradres weer in het vizier hadden, zeiden we tegen elkaar ‘We zijn weer thuis’.
Dan hoop je een grappige blog te schrijven, maar kom je niet verder dan het neerkrabbelen van een sentimenteel stukje over je ergens ‘thuis’ voelen.
De omgeving is ontzettend mooi.
Met huizen van natuursteen en leien daken, lijkt het alsof de tijd een paar eeuwen heeft stilgestaan.
En de mensen zijn ontzettend vriendelijk.
Hoever reikt die schoonheid van de omgeving?, vroegen we ons af.
Nou, dat hebben we gemerkt. Een half uur rijden hier vandaan stond een huis te koop.
Wij reden erheen.
Door het dorpje genaamd ‘Bouval’.
En we kwamen aan bij een bouwval.
Een bouwval waar niks meer van te maken was, waar je beter een sloopkogel doorheen kan trekken.
‘Gatverredamme, wat was dat een lelijke regio!’, zei manlief toen we terugreden.
Daarover waren we het helemaal met elkaar eens.
Gelukkig staan in de directe omgeving van dit dorpje ook een paar leuke opknappertjes.
Daarover later meer.
Als je deze blog leuk vond om te lezen en je wilt onze reis ondersteunen, dan kun je je abonnement op deze nieuwsbrief upgraden met een maandelijkse donatie:
Als je liever eenmalig wilt doneren, dan kan dat ook. Dit doe je door op onderstaande knop te klikken (en zelf het bedrag in te vullen):
Deze betaallink is geldig tot 10 mei 2025.
Voor wie ons op de voet wilt volgen: ik plaats dagelijks een ‘note’ op de Substack app. Deze app kun je hier downloaden:
Ben je überhaupt nog niet geabonneerd op dit kanaal? Schrijf je dan snel in, dit is gratis. Dan ontvang je elke donderdagavond een nieuwe blog.
Boeiend!