Het land van vergezichten

Ik haal de bakfiets uit de schuur.

Zet mijn dochter en mijn tas in de bak.

Doe mijn feloranje verkeershesje aan en stap op de bakfiets.

Ik fiets dit keer een andere route dan vorige week.

Vorige week vertrok ik van het vakantie-resort Font Neuve richting Souillac in de Dordogne vallei.

Deze week vertrek ik van het gehuchtje Le Massoubrot richting Saint-Privat om vers brood te halen.

De fietstocht is machtig mooi.

Het gebied ligt namelijk tegen het Centraal Massief aan.

Een gebergte te midden van Frankrijk.

Le Massoubrot ligt op 550 meter hoogte.

Het gehuchtje Le Massoubrot, met daarachter vergezichten over groene heuvels.

Dit levert mooie vergezichten op.

Al fietsend kijk ik uit over valleien en heuvels, zover het oog reikt.

Na een half uur fietsen kom ik aan in Saint-Privat.

Ik fiets langs de ‘winkel van sinkel’ waar mijn gezicht, die van manlief en onze dochter op een affiche prijkt.

Een affiche waarin we in het Frans aangeven dat we op zoek zijn naar een huis in de regio.

Eigenlijk moet ik de eigenaar vertellen dat hij de affiche van het raam kan halen.

Toen we afgelopen weekend terugkwamen op ons logeeradres lag er namelijk een brief voor ons klaar van de gemeente.

We hebben toestemming om de schuur van onze vriendin in Le Massoubrot om te bouwen tot woonhuis.

De achterzijde van de schuur. We verblijven momenteel in de caravan, rechts op de foto.

De voorzijde van de schuur, waarvan we toestemming hebben van de gemeente om die om te bouwen tot woonhuis.

We zijn afgelopen maandag meteen langs het gemeentehuis gegaan om een formulier op te halen voor het aanvragen van een bouwvergunning.

Afgelopen weekend hebben we al enthousiast de bijbehorende tuin opgeschoond.

Na wat snoeiwerk kijken we vanuit de tuin uit over de groene valleien en heuvels van het Centraal Massief.

Bij het verwijderen van onkruid kwam een stenen trap tevoorschijn die naar de onderzijde van het terrein loopt.

Snoeiwerk in onze nieuwe tuin.

Na een paar dagen zweten, hebben we al het snoeiwerk op grote stapels gelegd.

We ontdekten een trap onder het onkruid.

Onderaan de trap bevindt zich het mooiste uitzicht van het perceel.

En dat in de schaduw.

“Daar maken we een terras”, zeiden we tegen elkaar.

Het uitzicht onderaan de stenen trap.

Eenmaal bij de bakker in Saint-Privat ontdekte ik dat de lekkerste broden al verkocht waren.

Volgende keer maar wat eerder vertrekken.

Maar de uitzichten op de terugtocht maakten een hoop goed.

“Ik woon hier al 14 jaar”, zegt onze vriendin. “Maar iedere keer dat ik in de auto stap, ben ik weer helemaal onder de indruk van die weidse uitzichten.”

Toen we deze winter besloten permanent naar Frankrijk te vertrekken, hoopte ik een huis te vinden met een fantastisch uitzicht.

Sommige mensen houden van hobby’s. Ik hou van uitzichten.

Dan zit ik in deze regio wel goed.

Hieronder nog wat sfeerplaatjes van de afgelopen week.

Ik genoot zo van de vergezichten, dat ik besloot de bakfiets aan de kant van de weg te parkeren en een foto te maken. Niet wetende dat het uitzicht na de bocht nòg mooier was. Daar maak ik dan een andere keer een foto van.

Deze foto maakte ik tijdens een wandelingetje om de kleine in slaap te krijgen. Het uitzicht, links, is op de foto toch minder prominent aanwezig dan ik zou willen. Een gevalletje ‘je had erbij moeten zijn’.

De koeien hebben gelukkig wat schaduw. Want ook hier is het ondertussen aardig heet.

Tot volgende week!