Gelokt door een Oekraïense import-bruid
Manlief had een leegstaand huis gezien.
Tijdens een rondje rijden, spotte hij een paar leegstaande huizen in een gehuchtje vlakbij ons logeeradres in de Corrèze.
Een paar dagen later rijden we in de buurt en hij laat mij een van de huizen zien.
Het is een groot huis.
Een traditioneel huis voor deze regio met aan weerszijden een schoorsteen en een leien dak.
Het ziet er inderdaad leeg uit. De luiken zijn namelijk dicht.
Maar het is geen bouwval, waar we normaal naar kijken.
Het lijkt erop dat de voordeur relatief nieuw is.
“De buurvrouw is thuis,” zegt manlief.
Natuurlijk ren ik meteen de auto uit om de buurvrouw aan te spreken.
Vreemden aanspreken is namelijk mijn hobby.
Vooral in het Frans.
Not. Maar ja, als je het niét vraagt kom je nergens.
Dus met enige reserves klop ik bij de buurvrouw aan.
Ik vraag in het Frans of het huis leeg staat.
Ze begrijpt me niet.
Maar dat ligt gelukkig niet aan mijn Frans.
Het huis staat niet leeg. Het fungeert nog als vakantiehuis.
Maar…
Het huis staat wel te koop.
De buurvrouw vertelt bij welke makelaars het huis te koop staat. En ze laat meteen zien hoe groot de tuin is.
Ik maak wat foto’s.
We lopen een rondje om het huis heen.
En dan wenkt een andere buurvrouw ons.
We willen graag meer informatie, dus natuurlijk lopen we naar haar toe.
Ze staat in de opening van een prachtig metalen hek.
Achter haar is een mooi onderhouden tuin te zien, een huis dat zo uit een tijdschrift zou kunnen komen en midden in de tuin staat een oude waterput.
Ze nodigt ons uit om haar huis te bekijken.
Niet voor een kopje koffie, maar omdat zij en haar man mogelijk hun huis willen verkopen.
Mits ze daarvoor een goede prijs kunnen krijgen. (Een prijs die wel wat hoger ligt dan de prijs die we zelf in gedachten hadden…)
Ze zag een Nederlands gezin die een huis aan het bekijken was en ze greep meteen haar kans.
Als een echte sales manager.
In de gedaante van een Oekraïense import-bruid.
Geen grapje.
Frans is niet haar moedertaal. Maar ze spreekt het beter dan wij.
Ze kan ook een klein beetje Engels en zo komen we een heel eind.
Maar veel woorden hebben we niet nodig.
Het huis en de tuin zien er idyllisch uit.
Manlief is meteen verkocht.
Hij zegt: “We kopen het!”, zonder blikken of blozen.
Vervolgens komen we erachter dat er 3 hectare grond bij het huis hoort, inclusief een kleine paardenstal en oude koeienschuur.
We bekijken het huis van binnen.
Dat ziet er mooi uit.
Manlief herhaalt: “We kopen het!”
De bewoonster lijkt zijn vastberadenheid niet heel serieus te nemen.
“We moeten er goed over nadenken”, zegt ze in het Frans.
We wisselen nummers uit.
Zij moet het nog met haar man bespreken.
We geven aan dat we het huis binnenkort nog een keer bekijken, met haar man erbij.
We stappen weer in de auto en rijden terug naar onze caravan.
“Misschien was ik iets te enthousiast”, verzucht manlief achter het stuur.
Ik sluit de blog af met deze cliffhanger, aangezien we zelf ook nog niet weten hoe het verder gaat.
Je kan volgende week het vervolg lezen als je je inschrijft voor de gratis nieuwsbrief. Je abonnement upgraden naar een betaald abonnement zou nog leuker zijn ;)
En delen is natuurlijk lief!
Tot volgende week!
Wàt een verhaal zeg! Lucas is ook zo heerlijk enthousiast. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je er op een gegeven ogenblik wel heel erg aan toe bent, aan een eigen huis. Ik ben heel benieuwd hoe jullie avontuur verder gaat. Lieve groet, ook van Rob.
Spannend zeg!!